Op kwekersbezoek
Op 8 oktober ging de geplande busreis met de leden van Oost-Vlaanderen door.
Eventjes dreigde de vogelgriep nog roet in het eten te strooien, maar gelukkig bleven we ver genoeg van de schutkringen verwijderd.
Alvorens de tocht aan te vangen werd iedereen nog eens gepolst naar de gezondheid van hun dieren. We konden ons niet veroorloven om ons aan enig risico op ziekteverspreiding schuldig te maken!
Via verschillende opstapplaatsen bereikten we onze eerste bestemming. Dit was bij de familie Laseure in Poperinge.
Niets werd door onze gastheren aan het toeval overgelaten. Er was zelfs een mat met ontsmettingsmiddel waar we over moesten. Het werd mij duidelijk, deze familie heeft een hart voor zijn dieren maar heeft ook oog voor verantwoordelijkheid!
In een eerste volière zaten er roulrouls. Zoals het hoort bij dergelijke vogels hadden ze een verwarmd nachthok.
Daarna kwamen we bij de andere vogels. Niet minder dan 110 (!) koppels maken deel uit van de verzameling. “Heel wat werk om alles in dergelijke nette staat te houden”, merkte iemand op. Daar was Gilbert het niet mee eens! “De vogels verzorgen is mijn hobby en geen werk”, repliceerde hij meteen.
We begonnen bij een familie kluutjes, met als buur Mexicaanse steltkluutjes. Toen kwamen we aan één van de twee ruime vijvers. Ik ga niet trachten op te sommen wat we zoal te zien kregen, maar kan niet anders dan er een aantal te noemen. Keizer-, roodhals-, goudoog-, brandganzen, Barrow-brilduikers, roze-ooreenden, krooneenden, verschillende talingen, Carolina’s, mandarijneenden, Eyton-fluiteenden, zwarthalszwanen en zelfs de zeldzame Pacific rotganzen! Ik was de dag ervoor in een Belgische zoo en zag minder vogels dan hier! Bovendien zag iedereen dat dit verzorgde dieren waren en er niet snel snel gepoetst werd voor ons bezoek. Veel te snel moesten we verder, maar we mochten niet op de bus zonder eerst koffie en cake te worden aangeboden. Ik denk dat ‘s namiddags de ganse straat moest langskomen om alles op te krijgen. Bedankt Gilbert, zijn vrouwtje Maria en de familie!
Daar onze ‘duivel-doet-al’ Etienne bij de uitstap steeds zorgt dat er ook wat cultuur in de reis zit, had hij gereserveerd in het oorlogsmuseum Flanders Fields. Ter plekke kon ik het niet laten om nog eens aan de Oekraïense mensen te denken die we vier maanden in huis hadden. Het leven kan toch snel veranderen werd mij hier nog maar eens duidelijk!
We hadden er zowaar honger van gekregen. Driehonderd meter verder stond ons tafeltje reeds gedekt. Alles netjes gereserveerd op voorhand! Aperitief, hoofdschotel, wijntje of biertje en een koffietje. Het eten was goed en de bediening ging vlot. Daarna snel naar de bus. We stapten zowaar onder de Menenpoort maar hadden geen tijd om de duizenden namen te lezen en te wachten op de taptoe.
We hadden nog afspraak bij een ’fazantenboer’ in het Ninoofse, bij Patrick Redant, meer dan bekend in Aviornis-kringen. Na een ritje en een dutje kwamen we op onze laatste bestemming.
Geen ontsmettingsmatje maar voor iedereen wegwerp overtrekschoenen. We waren terug bij een verstandig man die niets over het hoofd zag! Een mooie tuin met vijvertje maar weinig watervogels. Toch enkele hottentotjes en versicolortalingen. Deze zaten in een gezelschapsvolière met Senegaltortels, bergkuifkwartels, groenvinken en nog wat andere soorten. Verder een koppel witwangtoerako’s en enkele zomertortels.
Helemaal achteraan stond zowaar een bijenstal. Voor de kenners, de rassen die de kasten bevolkten waren Buckfast, Carnica’s en ook nog een gekruist ras afkomstig van de grootvader! Verschillende mensen kochten enkele potjes honing aan een meer dan democratische prijs voor een dergelijk natuurproduct.
Moesten we daarvoor naar hier komen dacht ik? Ik had mij meer vogels voorgesteld. Maar... Toen pas kwamen we bij de fazanten! Terug te veel om op te noemen. Ik hou het bij enkele soorten die ik in de bus snel op een papiertje krabbelde. Vietnamfazant, Vieillot-vuurrug, bruine oorfazant, witte oorfazant, Borneo-vuurrugfazant, glansfazant, Temminck- en satyr-tragopan, zilverfazant, Lady Amherst, mikado-, witkuif-, koningsfazant. Ik durfde niet blijven vragen welke zijn dat, want dan had de man zeker doorgehad dat ik geen fazantenkweker ben. Ik ben er dus zeker enkele vergeten.
Dat vogelkwekers soms vindingrijk zijn werd hier bewezen. De eetbakken werden ‘s avonds omhooggetrokken via een nylonkoordje aan de voorkant van de volière. Dit om zoveel mogelijk ratten te weren.
Einde bezoek maar niet zonder een aanval op de mattentaarten, cake en koffie of een biertje. Helaas te weinig tijd om verder te keuvelen want de bus moest terug. Bedankt Patrick & Nadine!
Vorig jaar al dachten we dat de uitstap niet beter kon. Maar nu ben ik zeker, dit niveau aanhouden wordt verduveld moeilijk. We sloten de dag af met een welgemeend applaus voor de organisator!
Bedankt, en alle aanwezigen kijken al uit naar volgend evenement. Voor de leden die nu beseffen wat ze hebben gemist, er was nog wat plaats op de bus, ga volgend jaar gerust mee, ge zult het jullie ZEKER niet beklagen!
Groeten van de verslaggever van dienst, wegens afwezigheid van de bestuursleden Eugène en Tom.
Grtn Matthieu
